Lieve zonen en dochters van de planeet Aarde! IK BEN SANANDA!
Mijn hart is altijd gevuld met vreugde elke keer als ik hier kan zijn, een beetje dichter bij jullie harten.
Vandaag wil ik het hebben over een luchtig maar zeer belangrijk onderwerp – zelfzorg.
Velen van jullie zijn eraan gewend geraakt om altijd voor anderen te zorgen, om voor anderen te zorgen, om taken op je te nemen die vaak bij anderen horen; omdat je een immense behoefte had aan acceptatie, om geliefd te zijn, om nodig te zijn. Dit was de manier die je vond om deel uit te maken van iemands leven, om belangrijk te zijn voor iemand; en in je hoofd, om te denken dat er meer van je gehouden zou worden als je dit allemaal deed.
Ik geloof dat je vandaag geleerd hebt dat dit geen Liefde is. Dit soort actie om Liefde te ontvangen werkt niet, omdat mensen niet zo zijn. Weinig mensen zijn echt dankbaar voor alles wat ze van andere mensen ontvangen. Zichzelf aan anderen geven, voor anderen zorgen, is iets dat licht en gemakkelijk moet zijn, want als het zwaar, moeilijk, pijnlijk wordt, is deze zorg verkeerd; deze zorg is overdreven, het komt niet uit het hart. Het is meer een verplichting dan een echt gevoel van helpen.
En waarom zeg ik dit allemaal? Omdat je in dit hele proces, waarin je van jezelf geeft, van jezelf geeft, van jezelf geeft, voor de ander doet, de ander helpt, voor de ander zorgt, jezelf vergeet. Het belangrijkste wezen in je leven ben je zelf, er is geen ander. We kunnen zeggen dat er prioriteiten zijn, en de eerste prioriteit van ieder mens is om voor zichzelf te zorgen. Want als je niet voor jezelf zorgt, komt de rekening op een gegeven moment wel terug. En dan ontdek je dat je zieker bent dan je beseft; dat je meer hulp, zorg en aandacht nodig hebt dan je beseft.
Maar dan vraag je jezelf af: “Hoe ga ik dat doen? Ik moet voor zoveel mensen zorgen. Ik heb zoveel verplichtingen, ik moet zoveel dingen doen. Hoe ga ik stoppen?” En dat doe je niet. En dat proces, dat vaak klein begon, wordt chronisch, wordt acuut, wordt een groot probleem. Wat is de oplossing?
Ik realiseer me dat het niet gemakkelijk is, omdat je zoveel dingen op je hebt genomen dat je niet meer kunt delegeren; je kunt niet stoppen. Maar ik zou zeggen dat er altijd een belangrijk punt is in dit alles. Er zijn de dagelijkse taken die ieders verantwoordelijkheid zijn. Dus waarom zou je niet iedereen zijn eigen taken laten uitvoeren? Begin daar, laat iedereen zijn eigen ding doen; laat iedereen zijn eigen weg gaan. Ik garandeer je dat dit veel zal helpen.
Tweede punt: stel jezelf grenzen. Als iemand langskomt… “Kun je dat voor me doen? Oh, het spijt me, ik kan vandaag niet”. Weet hoe je nee moet zeggen. Je hoeft niet onbeleefd of grof te zijn; nee. Verontschuldig je gewoon, wat niet nodig is omdat het niet helemaal jouw taak is, en zeg dat je het niet kunt doen.
Verdeel de taken die niet van jou zijn met de echte eigenaren. Niemand zal nog van je houden omdat je alles voor hen doet. Heb deze illusie niet.
Derde punt: zorg voor downtime. Creëer momenten van downtime in je dag. En wat zijn momenten van downtime? Dat moment waarop je naar de lucht kijkt, je kijkt naar de beweging op straat, je kijkt naar een plant, je aait een plant, je praat tegen een plant, je speelt met je dieren, je speelt met je kinderen. “Ah, maar ik werk, ik heb niet zoveel vrije tijd.” Iedereen heeft dat. Vind 5 minuten. Ik garandeer je dat als je dit uitlegt aan je baas, je die 5 minuten nodig hebt om je energie terug te krijgen. In het begin zal hij het niet zo leuk vinden, maar dan zal hij zich gaan realiseren dat je veranderd bent in je werk, dat je aandachtiger bent; hij zal zich realiseren dat je veel productiever bent door deze korte pauzes te nemen.
Leer dat ze je respecteren. “Oh, er is hier nog meer.” “Nee, ik kan niet meer aan.” Neem niet meer aan dan je aankunt. Stel prioriteiten. Stel tijdschema’s op voor elk ding. Toen ik hier ooit zei: Niet plannen. Want plannen is in de toekomst leven en vergeten in het heden te leven. Dus leef intens, elke taak in het huidige moment. Vergeet wat er in het verschiet ligt. Je hebt die taak gekozen om te doen, concentreer je er gewoon op. Vergeet al het andere.
Je hebt je spirituele moment. Ik ga je dit vertellen: een spiritueel moment is niet 10 meditaties doen, 30 gebeden, praten, praten, praten; nee. Een spiritueel moment is stil zijn. Een spiritueel moment is stil zijn. Het is gewoon gaan zitten, je verbinden met je Goddelijke Aanwezigheid en daar blijven, stil. Natuurlijk zal het je niet lukken. Want je hoofd zal zeggen: “Er is zoveel te doen en je zit daar maar te denken over ik weet niet wat”. Vergeet het ego. Het ego is niet het fysieke lichaam.
Leer deze tijd dus geleidelijk op te nemen. Blijf de eerste week een minuut. Slechts één minuut. Zet een wekker, wat je ook hebt, zodat je je geen zorgen hoeft te maken over het openen van je ogen om naar de tijd te kijken. Sluit je ogen en haal diep adem gedurende deze tijd. Zet wat achtergrondmuziek op. En gebruik altijd dezelfde muziek. Dit is belangrijk omdat de hersenen zich gaan realiseren: “Hmm, elke keer als ze deze muziek opzet, stopt ze”. En dan stopt het vanzelf.
Dus begin de eerste week met één minuut. De tweede week twee minuten. Realiseer je je dat het niet snel gaat en dat het niet gemakkelijk is? Je geest tot rust brengen is ontzettend moeilijk. En op dat moment, wanneer je stopt, zullen al je gidsen, je meesters, om je heen zijn. Je hoeft het niet te vragen. We zullen er zijn en voor je zorgen. Want op dat moment zeg je tegen ons: “Kijk, ik ben gestopt. Ik zorg voor mezelf!” En wij zullen er zijn, ook om voor jou te zorgen. Energie brengen, je aura reinigen. Omdat je jezelf die tijd geeft.
Besef je dat wel? Je doet helemaal niets, alleen maar ademen en rusten gedurende die tijd. En beetje bij beetje vergroot je die tijd. En ik zou zeggen, tot wanneer? Tot hoe laat? Zo lang als je kunt. Een tijd die comfortabel en aangenaam is. Niets kan geforceerd worden. Zolang je lichaam het toelaat. Je kunt het liggend doen. “Oh, maar ik ga slapen!” Kijk naar de zorgen. Wat als je slaapt? Wat is het probleem? Je wordt ervoor gestraft. Zal iemand klagen dat je je verslapen hebt? Laat ze. Heb je iets niet gedaan voor iemand? Laat ze het overnemen. “Oh, maar ik heb kleine kinderen” Doe het nadat ze zijn gaan slapen. Want niemand hoeft op volwassenen te passen. Op een paar uitzonderingen na, begrijp ik dat. Maar doe het op een moment dat niemand je nodig heeft.
Als je dan toch gaat slapen, slaap dan goed, ontspan. Het is een teken dat je lichaam zegt: “Ik heb dit nodig”. Probeer het eens. Probeer je geest tot rust te brengen in deze periode. Zet muziek op en laat je erdoor meeslepen. Laat de muziek elke cel in je lichaam aansturen. En je geest zal rustiger worden. Omdat je er tegen zegt: “Ik wil dat je je mond houdt.” Wie heeft de leiding? Jij bent het.
Zorg goed voor jezelf, mijn zonen en dochters. Bovendien zal deze tijd heel belangrijk zijn voor jullie lichamen om te veranderen. Neem die tijd voor transformatie. En begin alle veranderingen waar te nemen die zullen plaatsvinden. Geloof erin. Je zult het beseffen.
