Lieve broeders en zusters! IK BEN ADAMA!

We vervolgen onze reis en zullen het vandaag hebben over hoofdstuk 11 van boek II van Telos.

In dit hoofdstuk stelt onze broeder Galatril zich voor als vertegenwoordiger van de stad Posid, een Atlantische stad. Laat me even teruggaan in de tijd. Het zinken van Lemurië en later het zinken van Atlantis werden veroorzaakt door een totale onbalans van beide beschavingen. Op de een of andere manier werden we ertoe aangezet om buiten te zoeken wat we binnen hadden. Jullie kennen het resultaat.

Het verhaal is al vele malen verteld, het is niet nodig om het te herhalen. Binnen dit hele concept weet deze Atlantische beschaving vandaag wat zij heeft veroorzaakt; net zoals wij weten wat wij hebben veroorzaakt. Het is een lange tijd van leren geweest, van het heropbouwen van onze eigen zielen zodat we het punt konden bereiken waar we nu zijn. Denk niet dat het gemakkelijk was. Denk niet dat we ons hier in Telos gewoon verstopten en ons leven normaal bleven leiden zoals we altijd deden.

Stel je voor, ieder van jullie vandaag, als een volk dat verantwoordelijk is voor het zinken van een continent, voor zoveel doden. Zou het makkelijk zijn om je dit te realiseren? Zou het makkelijk zijn om ermee te leven? Ik verzeker jullie, nee. En als we het hebben overleefd, was dat precies omdat het aan de weinigen was die hier in Telos aankwamen, de wederopbouw van onze zielen, en als dank, het onderwijzen en de evolutie van andere zielen, die vandaag de dag op de planeet zijn geïncarneerd.

Denk niet dat we bevoorrecht waren omdat we het overleefden. Ik zou zeggen dat wij die zielen waren die minder dan de anderen in de modder zaten en op tijd konden zien wat er gebeurde. Maar we waren een volk, we waren een continent. En we weten dat we dit alles op de een of andere manier hadden kunnen voorkomen, dat we allemaal, sommigen in mindere mate, anderen in meerdere mate, hebben bijgedragen aan wat er is gebeurd. Op dezelfde manier waarop Galatril vertelt over Atlantis, precies hetzelfde proces. 

Laten we hier dus een parallel trekken. Wat jullie vandaag ervaren, hebben we lang geleden ervaren: de afscheiding van de Bron, het zoeken naar macht, ongelijkheid, het gebrek aan Liefde. We hebben dat allemaal meegemaakt. We vielen, maar we stonden op, en vandaag zijn we hier als levend bewijs dat herstel mogelijk is, dat verheffing mogelijk is. 

Waar staat de mensheid nu? Op het pad van verheffing, op het pad van ascensie. Zal iedereen opstijgen? Nee. Velen zullen ondergedompeld blijven, verzonken in de Derde Dimensie, in vergankelijke genoegens, in ondeugden, in macht, in pogingen tot superioriteit, om zichzelf te zien als de belangrijkste, degene die niets naar beneden brengt. Dan zullen zij zinken, zoals wij zijn gezonken. Ze zullen niet op de planeet blijven. Het woord zinken is hier metaforisch gesproken.

Zij die vandaag de dag op zoek zijn naar de thuiskomst, dat velen niet kunnen begrijpen wat de thuiskomst is. De thuiskomst is de terugkeer naar de Bron, de terugkeer naar Liefde, de terugkeer om binnen de principes van het Licht te leven. Velen kiezen ervoor om dit pad te gaan, velen bewandelen het, velen verlangen ernaar, velen maken een manier om dit pad te volgen; en voor hen is er een immense kans dat ze samen met Gaia zullen opstijgen.

Zij die doorgaan met hun ogen te sluiten, alleen naar zichzelf te kijken, egoïsme te leven, geweld te leven, deze smurrie te leven die de mensheid is geworden, zullen helaas niet opstijgen. Velen zullen zich afvragen: “Maar als ze dat willen, zullen ze dan slagen?” Alles zal afhangen van het pad van elke ziel. Ik kan hier niet generaliseren. Er zijn er die alleen met hun benen ondergedompeld zijn in deze grote smurrie. Dan kunnen ze op de rand zitten en eruit stappen wanneer ze maar willen, en de reis beginnen. Zullen ze het halen? Dat hangt af van iemands inzet en kracht.

Er zijn mensen die er tot hun nek in zitten, maar nog steeds sterke armen hebben om uit het slijk te komen. Zal het gemakkelijk zijn? Nee, dat zal het niet zijn, want deze modder is kleverig, het trekt je naar beneden; maar als je veel kracht in je armen hebt en je hebt veel wilskracht, dan zul je in staat zijn om eruit te komen, dan zul je nog steeds een kans hebben. Nu zijn er mensen die ondergedompeld zijn tot…, er is geen positie meer in het lichaam, het lichaam zit erin en is goed ondergedompeld. Ik zou zeggen dat het niet eens het oppervlak kan zien, het is zo ondergedompeld in deze rot dat het niet langer het Licht kan zien. Het leeft wat er is, zinkt dieper en dieper. Deze zullen geen kans hebben.

Dus mijn broeders, wat kiest ieder van jullie: in dit slijk blijven en blijven leven met de genoegens die je nu hebt en misschien in de toekomst, ik weet niet hoe ver weg, zul je wakker worden en besluiten om op te stijgen waar je nu bent, of dit is het moment om een grote duw te geven en te proberen je hoofd naar buiten te steken en te proberen uit dit slijk te komen. Is er nog tijd? Er zal altijd tijd zijn. Gaia is nog niet opgestegen. Ik kan niet garanderen dat je er komt, maar je ziel is al op het pad en zal waarschijnlijk zeer binnenkort ascenderen. Niets is verspild.

Wat Galatril hier in dit hoofdstuk neerzet is een heel groot verzoek om vergeving, waarbij hij zichzelf neerzet als een grote instructeur, zoals wij hier in Telos, om jullie te leren wat niet te doen, wat niet te herhalen. Maar bij alles wat ik hier gezegd heb, is er maar één punt dat we niet mogen vergeten: er mag geen oordeel zijn. Waarover zul je oordelen, over wie zul je oordelen? En wat heb je gedaan in al deze tijd in de Derde Dimensie, zal iemand over je oordelen in de toekomst? Alles wat jullie gedaan hebben tegen de planeet, tegen jezelf, tegen de dieren, wie zal over jullie oordelen?

Dus vergeet het oordeel, het moment is van vereniging, het moment is van vergeving en het moment is van verheffing. Want wie wil opstijgen, moet zichzelf ontdoen van alles wat hij in zijn ziel heeft, en het is door vergeving dat hij schoon schip kan maken. Oordeel op geen enkel moment, in geen enkele situatie, over de ander. Niemand kan over iemand oordelen. Zelfs God de Vader/Moeder doet dat niet. Iedereen oogst wat hij zaait. Er is geen oordeel. Degenen die de Universele Wetten overtreden kunnen worden veroordeeld in de naam van een volk, van een beschaving, maar dan zijn het de Universele Wetten die werden geschapen om de balans van het universum te handhaven; niet een simpel oordeel dat je velt over de ander.

Open je hart voor Telos, open je hart voor Posid. Beide en vele andere buitenaardse steden staan open, met open harten, om ieder van jullie te ontvangen en om jullie te laten zien wat je niet moet doen en wat gedaan moet worden voor je eigen ascensie.