Lieve broeders en zusters! IK BEN ADAMA!

Vandaag geven we commentaar op hoofdstuk 12 van Boek II van Telos. Dit hoofdstuk gaat over onze kinderen, over de Liefde die zij voelen voor de kinderen aan de oppervlakte. Jullie kinderen worden vandaag de dag onderworpen aan stressvolle routines, ophoudend te zijn wat ze zijn, gewoon kinderen. Ouders moeten werken om te overleven in jullie wereld, dus worden jullie kinderen onderworpen aan een routine van competitie, van leren, van verantwoordelijkheid, waar ze vaak nog niet klaar voor zijn. Dit veroorzaakt zeer sterke onevenwichtigheden in jullie kinderen.

Sinds enige tijd zijn er veel kinderen op deze planeet aangekomen, maar het zijn geen zielenkinderen, het zijn intelligente, geëvolueerde zielen die bereid zijn om de planeet Aarde te helpen transformeren. Velen van hen worden nu volwassen, in volwassen lichamen, maar helaas zijn velen hun missie vergeten en hebben zich laten meeslepen door alle attracties aan de oppervlakte. Zoals ik hier al heb gezegd, zullen zij helaas niet met alles mee evolueren, velen zullen nog lange tijd in de Derde blijven en in de toekomst zullen zij zich de kans herinneren die zij gemist hebben en de onvervulde afspraak die zij gemaakt hebben toen zij op de planeet Aarde incarneerden.

Maar laten we het weer over kinderen hebben. Laat je kinderen kinderen zijn. Laat ze met elkaar spelen. Speel, ouders, met je kinderen. Leg je gadgets neer en geef je kinderen liefde, aandacht en genegenheid. Jullie zijn rolmodellen. Als jullie je afzonderen voor een apparaat, wat zullen deze kinderen dan begrijpen? Het gebrek aan communicatie, het gebrek aan liefde, het gebrek aan dialoog en ze zullen naar dezelfde apparaten kijken voor wat ze niet hebben en wat ze zouden moeten hebben: Liefde en aandacht.

Aan alles zit een grens. Je kunt je gadgets gebruiken, ja, maar als je bij je kinderen bent, vergeet ze dan, het is hun tijd. Je vrienden, of zogenaamde vrienden, zullen je keuze moeten begrijpen, dat je kinderen belangrijker zijn dan een dom, nutteloos gesprek. Dit is een probleem waar je kinderen echt last van hebben. Er zijn geen grenzen voor hen, want omdat je niet oplet, overlaad je je kinderen met alles wat ze willen. Dit is niet de juiste manier van opvoeden.

Alles wat ze willen op elk moment in handen hebben, brengt ernstige onevenwichtigheden met zich mee en dat kind zal steeds meer willen en een opstandig, zeer onrustig kind worden, omdat het zich realiseert dat het alles kan doen wat het wil om te krijgen wat het wil. Ze leren de kracht van onderhandelen, maar onderhandelen is ongezond voor hen, omdat ze precies dezelfde volwassene zullen worden, die geen grenzen begrijpt en altijd alles wil wat hij wil, tegen elke prijs.

De kinderen van vandaag leven in hun eigen leven, ze creëren hun eigen werelden op hun apparaten, en als je ouders erachter komen, is het vaak al te erg. Hoe komt dat? Nee, het heeft geen zin om het buitenleven de schuld te geven. Jullie hebben ervoor gekozen om ouders te worden, dus wees ouders. Wees niet alleen de kostwinner, maar breng alles wat het kind wil. Wees liefhebbende ouders en vrienden. Je moet de vrienden van je kinderen zijn, niet degenen die ze niet kennen; want ze zoeken vrienden en die zullen ze zeker vinden.

Observeer je kinderen. Behandel ze met energetische therapieën, pomp ze niet vol met medicijnen om ze stil te laten zitten. Ik zal je een voorbeeld geven dat velen zich zullen herinneren: de geest in de lamp. Als je over de lamp wrijft, komt er een enorme geest uit, maar dan moet hij weer terug in de lamp, die zo klein is. Dus zie je kinderen vandaag als deze geest, in die zin dat wanneer ze uit de lamp komen ze vreugde, vrijheid en expansie vinden, maar ze worden gedwongen om in de lamp te blijven omdat hun samenleving dat eist. En ze blijven daar, klein, bang, verdrietig omdat ze niet weten hoe ze in die lamp moeten leven, er is daar niets voor hen; ze willen uitbreiden.

Breng dit voorbeeld dus naar wat je met je kinderen doet. Je sluit ze op in regels, in medicijnen, in houdingen, om een maatschappij tevreden te stellen. Maar ze zijn gekomen voor expansie, ze zijn gekomen voor ruimtelijkheid, ze zijn gekomen om immens, vrij en extreem liefdevol te zijn. En velen van hen kunnen deze wereld hierbuiten niet begrijpen, ze leren in de lamp te leven, in hun eigen wereld, omdat deze wereld hierbuiten ze niet herkennen, ze niet accepteren of begrijpen; een wereld zonder Liefde, waar ze te veel van in hun hart hebben; een wereld zonder aandacht van degenen die aandacht aan hen zouden moeten besteden, dus trekken ze zich terug, ze gaan in de lamp.

Op dat moment vraag je jezelf af: “Wat is er mis?” Ik zeg hier niet dat het in deze gevallen altijd de schuld van de ouders is; nee, maar als de Liefde intens is, zul je in staat zijn om deze kinderen uit de lamp te krijgen, en velen doen dat, vanwege de Liefde die ze ontvangen, en ze beginnen te beseffen dat de wereld hierbuiten inderdaad een wereld van Liefde en vrede kan zijn, zoals hen geleerd is.

Dus, in deze en alle andere situaties, houd van je kinderen. Ze zijn geen probleem. Je hebt ervoor gekozen ze te krijgen, en zelfs als je dat niet hebt gedaan, moet je van ze houden, maar hou van ze zoals ze Liefde kennen, met respect, met dialoog, met genegenheid; niet met opleggen en regels en schreeuwen, wat ze niet begrijpen. Opvoeden is niet schreeuwen; opvoeden is niet je wil opleggen. Er is een uitwisseling. Vraag je kind of dit is wat hij of zij wil of dwing je hem of haar iets te doen wat jij graag had gewild? Zullen ze in staat zijn om te antwoorden of ze het willen of niet, of ze het leuk vinden of niet; of volg je een taartrecept opgelegd door de maatschappij?

Luister naar je kinderen. Ze hebben een stem, en de kinderen van vandaag hebben veel stem. Zie je kinderen niet als kinderen, maar als wijze en ontwikkelde zielen die, hoe ongelooflijk het ook lijkt, jullie als ouders veel kunnen leren. Houd van je kinderen. Respecteer je kinderen. En zet deze liefde en dit respect om in een uitwisseling van kennis en ervaringen. Kijk niet op ze neer omdat ze klein zijn, ze zijn misschien klein van formaat, maar hun zielen zijn oneindig veel groter dan die van jou.

(Vertaald door I. Nomden)