Lieve broeders en zusters van deze prachtige planeet! IK BEN KUTHUMI!
Ik observeer graag hoe de mensheid zich gedraagt bij uitdagingen. Sommigen maken van elke steen een opstapje; anderen geven er de voorkeur aan om de steen te vernietigen, ze voelen zich liever sterk genoeg om hem te vernietigen; en weer anderen maken van die steen gewoon een enorm obstakel en hebben niet de minste interesse om hem uit de weg te ruimen, omdat ze hem gewoon als een muur zien, als iets onoverkomelijks.
In welke situatie bevind jij je, hoe zie jij de obstakels? Voor elk van deze situaties is er een ziel, is er een type ziel. Niet alle zielen zijn hetzelfde.
Wanneer elke ziel een fysiek lichaam aanneemt, brengt ze veel van haar eigen kenmerken met zich mee. Denk nooit dat een ziel op één plaats blijft, ze incarneert op verschillende plaatsen op de planeet; en sommigen zou ik zeggen dat ze tussen incarnaties op Aarde in andere bollen incarneert om daarna wijsheid en kennis naar haar broeders en zusters te brengen.
Er zijn zielen die graag leren, die graag nieuwe werelden, nieuwe culturen, nieuwe paden ontdekken en het zijn deze zielen die, wanneer ze incarneren, stenen gebruiken als springplank; ze houden van uitdagingen, ze houden ervan problemen op te lossen; ze willen graag het gevoel hebben dat ze alles kunnen overwinnen. Het zijn geëvolueerde zielen, het zijn zielen die het Licht zoeken, het zijn zielen die niet 100 procent perfect zijn, maar ze hebben een verlichte wandel van leren en wijsheid. En al deze eigenschappen worden, wanneer ze incarneren, gezien in het bewustzijn van het fysieke lichaam waartoe ze behoren. En dat wezen neemt al deze predicamenten, al deze karakteristieken aan.
Er zijn zielen die niet erg van uitdagingen houden, zij zijn meer rustiek. Het zijn geen zelfingenomen zielen, nee, het zijn zielen die graag kneden, bouwen, afbreken en optillen. Het zijn zielen die graag creëren, creëren met hun eigen handen, creëren met hun eigen verdiensten. Het zijn vaak heel intelligente zielen, en soms niet zo veel, maar het zijn zielen die, als ze een grote steen zien, meteen bedenken wat ze ermee kunnen doen. Ze kunnen hem in stukken breken en er een nieuw huis mee bouwen; ze kunnen hem kneden en er een beeld van maken. Het zijn dus zielen die graag creëren, kneden, transformeren, maar ze zien die steen nooit als een obstakel, ze zien hem als iets waar ze in kunnen groeien, veranderen, transformeren, de kracht uit die steen halen en er vaak zelfs een kunstwerk van maken, zoals een groot beeldhouwwerk.
We hebben zielen die meer meegaand zijn. Ja, we moeten de term meegaand gebruiken, want het zijn zielen die zichzelf niet uitdagen, het zijn zielen die geen evolutie zoeken, het zijn zielen die met de wind meegaan. Als de wind sterk waait, zeilen ze op ruwe wateren en gaan ver; als de wind niet waait, staan ze stil, niet in staat om een roeispaan op te pakken. Het zijn zielen die denken dat alles wat er gebeurt geabsorbeerd moet worden en nooit uitgedaagd. Er valt dus niets te doen, niets te veranderen, niets te leren. Je moet het gewoon accepteren. Accepteer het lijden, accepteer de pijn, accepteer die steen op de weg.
Het meeste wat je kunt doen is proberen om je heen te kijken en te zien of er een pad is; kijken of er een weg langs die steen is. Maar als het een heel gesloten bos is, als er geen pad is, kunnen ze daar duizenden jaren zitten zonder te bewegen, wachtend op iets dat die steen in beweging brengt. Het zijn angstige zielen, zielen die niets willen bereiken. Ze zijn overal bang voor, omdat ze denken dat als ze om het pad heen gaan of een andere weg langs die steen proberen te vinden, ze misschien een andere steen zullen vinden. Dus blijven ze liever waar ze zijn, ze weten tenminste dat daar het pad al bekend is.
Ik zou niet zeggen dat het zwakke zielen zijn, dat het luie zielen zijn. Sommigen zijn dat wel. Sommigen gaan zo ver dat ze gaan liggen en wachten op wat er ook gebeurt. Als iemand ze te eten geeft, prima, en als dat niet gebeurt, als ze sterven, prima, dan doen ze niets. Ja, er zijn extremen. Er zijn mensen die bidden dat de steen beweegt, maar er nooit iets aan doen. Ze willen dat iemand anders langskomt en de steen verplaatst. Ze kunnen er niet aan denken om iets op te graven, om een andere manier te vinden, om te proberen de steen te verplaatsen met de hulp van velen. “Nee. Als de steen daar geplaatst is, dan is dat omdat ik er niet langs kon.” En hij is tevreden om niet te evolueren. Hij is tevreden met stilstaan; hij is tevreden met niets leren.
Natuurlijk gebruik ik hier figuurlijke situaties, maar ze geven heel goed weer hoe zielen zijn. Natuurlijk kunnen velen kenmerken hebben van de drie punten die ik noemde. Soms zijn het zielen die zich willen ontwikkelen, soms zijn het zielen die stil willen zitten en niets willen doen. Maar de kenmerken van een ziel vallen altijd op. Het kan schommelen tussen verschillende types, maar het zal altijd een ziel van een van deze types zijn. En dus vraag ik je: in welk type pas jij? Nee, ik vel hier geen oordeel. Ik zit niet voor de steen te kijken wat je ermee gaat doen. Ik ook niet, en niemand anders. Dit is gewoon een realisatie van hoe zielen de wereld zien: als een uitdaging, als iets dat getransformeerd kan worden of als iets waar niets aan te doen is, gewoon geaccepteerd.
Hoe zie jij je moeilijkheden? Hoe zie jij de wereld? Het is interessant om vanuit deze invalshoeken naar jullie te kijken, en we kunnen duidelijk zien dat de overgrote meerderheid van de bewoners van deze planeet in de derde groep zit; in die groep waar je naar die steen kijkt, gaat zitten, huilt, bidt, schreeuwt, zucht, maar niets doet om de steen te verwijderen; je wilt altijd dat iemand anders iets doet. Ze denken dat het de schuld van de anderen is; iemand heeft die steen daar neergelegd. Dus degene die hem daar neergelegd heeft moet hem weghalen, maar wie heeft hem daar neergelegd? Hij is niet in staat om iets te doen, hij is niet in staat om een uitweg te vinden, hij zit liever te huilen. De overgrote meerderheid is helaas zo.
En in deze tijd van overgang, van transformatie, komen de stenen de een na de ander. Vaak zijn de stenen klein, ja, en slagen ze erin om er op te klimmen en overheen te klimmen, maar dan komt er weer een nieuwe. Dus de overgrote meerderheid is moe; de overgrote meerderheid zit naar de steen te kijken, niet wetend wat ermee te doen. En dat is jammer, want op deze manier is er geen kans op evolutie, geen kans om de Vijfde Dimensie te bereiken. Maar dat is wat er gebeurt.
De andere 2 groepen groeien elke dag en we hopen, we zouden graag willen, dat deze 2 groepen sterk in omvang toenemen zodat meer dan de helft van de planeet kan ascenderen. Er is nog een beetje tijd, want alles gebeurt voor jullie eigen evolutie. Het Licht dat aankomt geeft wijsheid; het Licht dat aankomt geeft aanmoediging; het Licht dat aankomt geeft oplossingen. En we hopen dat deze meer uitgeruste geesten hiermee in staat zullen zijn om hun weg uit die rotsen te vinden en de kracht te hervinden om er doorheen te komen en zich aan te sluiten bij de grote groep die zich aan de andere kant vormt.
Het heeft geen zin om te gaan zitten huilen. Het heeft geen zin om te vloeken. Het heeft geen zin om te schreeuwen. Nu is het tijd om naar elke uitdaging te kijken en deze te overwinnen, wetende dat elke uitdaging een stap is die je beklimt; het is een punt op de ladder van je evolutie. Dus welk pad kies je? Waar sta je op dit moment? Hoe visualiseer je dit hele proces?
Heb je een beetje van elk? Dan is voor jou de tijd gekomen om te kiezen welke kant je echt op wilt leunen; naar de kant van de uitdaging of naar de kant van aanpassing. Kies, maar kies snel. Je hebt nog wel wat tijd, ja, maar het is misschien niet de tijd die je nodig hebt voor je evolutie.
