Lieve zonen en dochters van de planeet Aarde! IK BEN MARIA!

Ik wikkel ieder van jullie op dit moment in mijn mantel. En het zal daar voor een lange tijd blijven; het zal langzaam verdwijnen.

Mijn zonen en dochters, jullie zijn geen kinderen. Kinderen worden onderwezen, ze worden opgevoed, ze leren van alles, ze leren hoe ze zich moeten gedragen en na verloop van tijd worden ze volwassen wezens en ze dragen alle overtuigingen en leringen, die ze ontvangen hebben, met zich mee.

Velen worden opgevoed met Liefde, veel Liefde, maar worden boze, verdrietige, gekwetste en ontmoedigde volwassenen. En waarom, als er zoveel Liefde werd gegeven, als het fundament zo stevig was? Omdat als kind de ziel nog niet volledig gemanifesteerd is. Beetje bij beetje, als we ouder worden, gaat deze cocon open en neemt de ziel haar plaats van leiding in dat wezen weer in.

Dan, als volwassene, heeft de ziel de situatie volledig onder controle. En het maakt niet uit wat voor Liefde ze heeft ontvangen; het zal ervan afhangen of ze ervoor kiest deze Liefde te leven, te ontvangen, haar horizon te verbreden, haar pad te veranderen of niet? En velen worden, zoals ik al zei: boos en verdrietig. Omdat het zielen zijn die deze gevoelens lang geleefd hebben.

Maar de cyclus herhaalt zich altijd. Het kind, dat alles van zijn ouders ontvangt, de eerste lessen, de Liefde, het Licht. De adolescente fase, wanneer de conflicten tussen de ziel en het eigen geweten van het kind beginnen. Want de ziel brengt al deze wijsheid, al deze ervaring, en begint de schijnkastelen te vernietigen die het kind heeft gebouwd. En dan worden ze volwassen.

Waarom vertel ik je dit verhaaltje? Omdat ik zou zeggen dat jullie reis met ons ook een beetje zo was. Jullie begonnen niet als kinderen; jullie kwamen in de adolescente fase. Dat was een fase van contestatie, van het elimineren van overtuigingen, van het leren van nieuwe overtuigingen; het was voor velen een moeilijke fase om zich aan te passen, opnieuw te leren, te geloven.

Maar we waren er de hele tijd, steunden jullie, begeleidden jullie, stonden energiek aan jullie zijde, wanneer jullie ons maar vroegen of nodig hadden. En jullie werden volwassenen. Met jullie eigen ideeën, jullie eigen overtuigingen en vooral jullie eigen keuzes. Op geen enkel moment hebben we geprobeerd jullie te manipuleren. We hebben nooit geprobeerd je ergens toe te dwingen. We hebben je nooit een verplichting opgelegd. Het was altijd een keuze om mee te doen of niet. Te geloven of niet. En vandaag zijn jullie volwassen en hebben jullie geleerd wat wij jullie moesten leren.

Velen blijven in hun persoonlijke leven lang dicht bij hun ouders. Ik ga het hier niet hebben over uitzonderingen. Het kan alleen mama of alleen papa zijn, of geen van beide. Maar na verloop van tijd krijg je vleugels. En begin je je eigen leven te leiden. Jullie kunnen heel close zijn, jullie kunnen samenwonen, maar jullie ideeën worden niet langer besmet door de ideeën van jullie ouders.

Als je ouders praten, luister je, maar je neemt het niet al te serieus. En op een dag komt die wijsheid, die werd doorgegeven of op zijn minst geprobeerd, in het leven van dat kind. En hij herinnert zich: “Mijn ouders vertelden me dat en ik nam het niet serieus.” Dat is weer een les die je geleerd hebt. Dat kind zal het nooit vergeten. Maar de positie van het kind verandert niet; het blijft zijn eigen ideeën houden. En dit proces kan zich vele malen herhalen. Ouders hebben niet altijd 100 procent gelijk.

Wat bedoel ik daarmee? Dat we je veel hebben geleerd. We hebben je op ideeën gebracht die je nog niet kende. We hebben jullie de weg gewezen naar het Licht, naar evolutie. Maar nu zijn we gewoon ouders geworden. Degenen die advies geven, maar die niet langer volledig betrokken zijn bij jullie levens, omdat jullie nu wandelen volgens wat jullie geleerd hebben. Jullie weten nu, hopen we, hoe je keuzes moet maken.

En wij zullen niet degenen zijn die het zeggen: Ga deze kant op, ga die kant op. Nee. Elke keuze die ieder van jullie maakt zal het product zijn van wat wij jullie leren of niet; het zal alleen jullie geweten zijn. Dus ik zou zeggen dat het belangrijk is dat jullie ons niet zien als degenen die al jullie problemen zullen oplossen. Dat zijn we niet. Wij zijn degenen die je de manieren laten zien om ze op te lossen, maar niet het resultaat. We zullen je altijd veel keuzes geven, maar nooit slechts één pad.

Dus als we iets doorgeven, als we iets definiëren, als we iets veranderen, maken we ons geen zorgen over hoe jullie het zullen accepteren of niet. Jullie zijn al volwassen. We maken ons nooit zorgen over het rendement. Omdat ieder van ons zijn rol kent, weet wat hij moet zeggen, wat hij moet begeleiden. We brengen geen zoete woorden of diepgaande momenten om iemand een plezier te doen. Ieder van ons heeft zijn eigen vorm, zijn eigen manier.

Dus brengen we wat nodig is, op de manier die nodig is. Je kunt het ermee eens zijn of niet. En dat is prima. Je bent ons niets verschuldigd. Want alles wat we gedaan hebben, alles wat we doen en alles wat we zullen doen is uit Onvoorwaardelijke Liefde. We verwachten er niets voor terug, we verwachten niets terug.

Dit hele proces van de evolutie van de planeet waar we allemaal aan werken zou wel eens niet kunnen lukken; misschien weerklinkt onze stem niet, maar we zouden het toch blijven proberen. Omdat we Onvoorwaardelijke Liefde zijn. Op dit moment ga ik tegen jullie zeggen, mijn zonen en dochters, dat de tijd gekomen is om ons huis te verlaten.

Het is alsof wij, die al die tijd bij jullie zijn geweest, allemaal in een prachtig wit, glanzend, doorzichtig, schitterend kasteel hebben gewoond. En we zijn erin geslaagd om jullie daar allemaal in te stoppen; als onze kinderen, als onze kinderen. Eh, tieners, heb ik liever; opstandig en twistziek. Maar nu jullie volwassen zijn, hebben jullie alles geleerd wat we jullie moesten leren. Dus is het tijd voor jullie om de wereld in te gaan. Het is tijd om ons huis te verlaten, ons kasteel. En je eigen pad te volgen, je eigen keuzes, je eigen weg van de ziel.

Je doet graag dingen met andere mensen. Je kunt er niet goed tegen om alleen te lopen. Je vraagt me misschien: “Mam, is dit verkeerd?” Nee, ik zou niet zeggen dat het verkeerd is, zolang je bij je eigen keuzes blijft. Je laat je niet meeslepen in de keuzes van anderen. Daarom is het zo riskant om alles in een groep te doen.

Er is een tijd om samen te zijn. Of beter gezegd, er was een tijd dat jullie samen alles bestudeerden wat mijn zoon in de Brieven naar voren bracht. Jullie wisselden ideeën uit, studeerden, lazen en herlazen. Nu is het tijd om alleen te gaan. Zal ieder van jullie op zijn eigen manier opstijgen, of niet? Het zal afhangen van de reis. Maar ieder is ieder. Ieder is een ziel. En wanneer jullie samenkomen om te wandelen, zijn er die snel wandelen en zijn er die heel langzaam wandelen. Jullie zijn niet allemaal hetzelfde.

Dus waarom zou je je vastklampen aan degenen die langzaam lopen, als je zelf snel loopt? En waarom moet jij, die langzaam loopt, snel lopen? Niemand heeft iets nodig. Iedereen op zijn eigen tijd, op zijn eigen manier. Probeer alleen te lopen, met je eigen hoofd, met je eigen beslissingen. Wees niet afhankelijk van andermans beslissingen.

Bekijk alles met liefde. Ik heb geen ruzie gemaakt. Jullie zijn geen tieners meer. Waarom ruzie maken? We hebben een beslissing genomen. We hebben een pad uitgestippeld. Waarom wil je het niet volgen? Willen jullie weer die tiener zijn die rebelleert en niets volgt van wat hun ouders zeggen?

Dus, mijn zonen en dochters, zoals ik altijd zeg: Het is jullie pad. Leer alleen te lopen. Want op dit moment halen we iedereen definitief uit ons kasteel. Niemand zal er meer zijn. Maar we zullen er allemaal zijn, en wie op de deur klopt zal altijd worden beantwoord, maar ze zullen niet langer bij ons wonen. Want de tijd van onderdompeling is voorbij. Je zult nu in de praktijk in de wereld leven. Je zult worden blootgesteld aan alles wat we hebben gezegd en je zult kunnen laten zien wat je echt hebt geleerd. Maar je wilt niet de acties van de ander hebben. Niet elkaars keuzes willen hebben. Stop met afhankelijk zijn van elkaar. Jullie zijn individuele wezens; individuele zielen.

Dus laat ieder van jullie zijn eigen pad bewandelen. Nu, zoals altijd, ter afsluiting. Ieder van jullie heeft ook een vrije wil. Ieder van jullie heeft zijn eigen keuzes. En vergeet nooit dat elke keuze een resultaat heeft, altijd; goed of slecht, afhankelijk van de keuze. Dus als je ervoor kiest om te rebelleren omdat je ons kasteel hebt verlaten, dan is dat jouw keuze. We kunnen er niets aan doen. We brengen je niet terug. Daar kun je zeker van zijn.

Draag altijd de gevolgen van je keuzes. En bovenal, stop met anderen de schuld te geven van alles wat er met je gebeurt. Niemand heeft ergens schuld aan. Je trekt aan wat je vibreert. Je trekt de juiste mensen aan voor de juiste lessen. Wees gewoon klaar voor elke keuze die je maakt.

We kunnen je echt niet dwingen om iets te doen en dat zullen we ook nooit doen. We begeleiden je alleen maar. We geven je een pad. En we accepteren niet meerdere gewichten voor dezelfde beslissing. Wat we beslissen is één ding. Je kunt er niet omheen, er is geen middenweg. En vergeet nooit: een vader en een moeder krijgen de aandacht van hun kinderen. Zoals je zegt, ze vechten met hen, omdat het een immense liefde is. En kinderen moeten worden opgevoed.

Dus we zullen niet altijd zoete, honingzoete woorden brengen. Zo zijn we niet. Ik word met veel liefde en zoetheid behandeld. Maar als ik met energie moet spreken, dan doe ik dat. Want liefhebben is niet alles accepteren. Liefhebben is niet je handen op je hoofd leggen. Liefhebben is begeleiden, opvoeden, de weg wijzen. En op een bepaald moment in je leven zal ieder van jullie kiezen wat je wilt; wat je denkt dat goed is. En dat kan wel of niet het pad zijn dat wij leiden.