Lieve broeders en zusters van planeet Aarde! IK BEN MELCHIZEDEK!

Met elke leiding, met elke boodschap die we hier aan jullie brengen, vragen velen zich nog steeds af: “Wanneer zullen we er echt klaar voor zijn? Waarom zijn we er bijna zeker van dat we nooit iets goed doen?”

Mijn broeders en zusters, we zijn als liefhebbende ouders, en als zodanig moeten we de leringen doorgeven. Beschouw jezelf niet als ontoereikend, incompetent of zwak omdat je niet in staat bent het maximale niveau te bereiken dat we vragen. Daarom zal ik jullie een kort verhaal vertellen.

Jullie hebben een pad te volgen. Jullie weten dat het een pad zal zijn dat al dan niet moeilijk zal zijn. Jullie hebben geen idee wat er elke dag, met elke stap, op dit pad zal gebeuren. Dus, wat doen jullie? Jullie pakken een rugzak, trekken kleren aan en doen wat benodigde hulpmiddelen aan, zodat jullie die altijd bij de hand hebben; datgene wat je de voorwaarden voor overleving zal verschaffen…

O ja, het is belangrijk om te zeggen dat op deze route alles puur natuur zal zijn. Het is een lange, eenzame wandeling, speciaal voor jou uitgestippeld. Dus bereid je zo goed mogelijk voor; je pakt alles in wat je denkt nodig te hebben. Natuurlijk zijn er onderweg wel ergens plekken om te rusten en je voorraden aan te vullen. Laten we ons niet te veel zorgen maken over details.

Laten we beginnen met de wandeling. Bij elke stap voel je de vreugde van het ervaren van iets nieuws; maar er is ook… nee, nee, je kunt het niet ontkennen, de angst voor wat je te wachten staat. De enige zekerheid die je tijdens deze wandeling kunt hebben, is dat niemand je fysiek zal aanvallen; er zullen geen wilde dieren zijn. Wees gerust, dat is alles.

Dus de wandeling gaat verder en er verschijnen allerlei dingen. Het pad is geblokkeerd door struikgewas, waar je doorheen moet lopen of takken moet afbreken om erdoorheen te komen. Dus in het begin is alles prachtig, alles is stimulerend, omdat je – het is het vermelden waard – een prachtig pad volgt.

Het is een pad met veel bloemen, met grote bomen. Een heel mooi landschap. Maar naarmate je verder loopt, wordt het pad steeds moeilijker. En dan denk je: “Moet ik opgeven of moet ik doorgaan?” En dan kijk je terug en herinner je je hoe ver je bent gekomen, hoeveel je hebt overwonnen. En je besluit door te gaan.

En er duiken obstakels op. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat er veel obstakels opduiken, waarbij je echt je verstand, je wijsheid, moet gebruiken om ze veilig en succesvol te overwinnen. Dat is wat belangrijk is. En je reis gaat elke dag verder. Je rust uit, je loopt, je overwint obstakels; en de obstakels worden steeds moeilijker.

Maar je hebt de kracht van de Liefde gebruikt, je hebt je wilskracht gebruikt, je hebt je verlangen gebruikt om elk van hen te overwinnen. En je hebt de reis voortgezet, je hebt het pad gevolgd. Er zijn momenten geweest dat je dacht: “Wat doe ik hier? Wat heb ik gekozen? Er is niemand bij me. Dit is mijn reis. Er is geen manier waarop iemand me kan bijstaan. De eenzaamheid is groot.”

Maar je weet dat je op een gegeven moment rust zult vinden, dat je mensen zult hebben om mee te praten, dat je je kunt wassen, dat je kunt eten en dat je weer op krachten kunt komen. En zo heb je een lange reis gemaakt. Met ups en downs; dagen waarop je nauwelijks kunt lopen, omdat de obstakels zo talrijk zijn, de vermoeidheid zo groot is, dat je nauwelijks een stap kunt zetten. Maar er zijn dagen waarop je enthousiast en sterk bent en erin slaagt om veel stappen te zetten.

Maar tegelijkertijd kijk je terug en zeg je: “Vandaag ben ik een ander persoon dan toen ik aan deze reis begon. Wat heb ik geleerd obstakels te overwinnen. Wat een wijsheid heb ik opgedaan!” Maar je vraagt ​​je af: “Maar ben ik er klaar voor? Ben ik klaar om alle belemmering te overwinnen?” Dan herinner je je: “Maar ik heb mijn krachten. Ik zal alle obstakels overwinnen.”

En we mogen niet vergeten dat je soms de weg kwijt bent geraakt. Je hebt een fout gemaakt en een kortere weg genomen. Je hebt veel tijd verloren. Maar je bent erin geslaagd om weer op het goede spoor te komen. En dat maakte je heel gelukkig. En de reis ging verder. Soms blijf je je pad kwijtraken. En het is moeilijk om van de kortere weg af te wijken. Het zijn heel aantrekkelijke kortere weggetjes, met veel afleidingen. Je vergeet bijna de reis. Je vergeet bijna je pad; de taak die je op dat pad moet volbrengen.

Maar totdat je weer op het goede spoor zit en je weg weer vindt… Deze omwegen die je van het pad afsnijdt zijn prettig, maar ook egoïstisch, omdat je doet wat je wilt. Het kan je niet schelen of iemand anders na je komt. Je laat onderweg afval achter. Je maakt je nergens druk om. Je wilt gewoon meer weten over je reis.

Maar er zullen anderen na je komen. Anderen zullen hetzelfde pad volgen als jij. Maar het pad zal niet voor iedereen hetzelfde zijn. De uitdagingen, de obstakels en de shortcuts zullen anders zijn. De bestemming en de route zullen hetzelfde zijn, maar iedereen zal zijn eigen pad volgen.

En het lukt je om weer op het goede spoor te komen. Je herwint je kracht, je moed, je vastberadenheid en keert terug naar het oorspronkelijke pad. En het wordt steeds moeilijker. Hoe dichter je bij je doel komt, hoe dichter je bij je bestemming komt, hoe moeilijker het wordt.

En onderweg zullen er straffen zijn. Juist vanwege alle sluiproutes die je hebt genomen, de vele slechte beslissingen die je onderweg hebt genomen. De straffen blijven maar toenemen. Dan vraag je je af: “Maar word ik gestraft?” Dat is niet de bedoeling.

Elke straf is bedoeld om je aandachtiger te maken; om te stoppen met tijdverspilling; om te stoppen met het nemen van sluiproutes; om je op het pad te houden. Niemand straft je. Niemand straft je. Ze maken je gewoon aandachtiger, meer gefocust en meer opmerkzaam op je reis.

Dus hier beëindig ik dit verhaal, want dit is jullie verhaal, ieder van jullie. Maar jullie leven het nog steeds, want het pad naar de Vijfde Dimensie is nog lang. Stel je voor dat je een pad had dat alleen uit bloemen bestond, vol met snoepgoed, vol met dingen die je lekker vindt; ik garandeer je dat je ze allemaal zou opeten en een punt zou bereiken waarop je geen kracht meer zou hebben om te lopen.

Dus zijn we net als oplettende ouders, die onze kinderen geen snoep geven, zodat ze gezond zijn; die ze wel straffen, zodat ze leren dat ze het verkeerde pad hebben gekozen, dat ze een verkeerde keuze hebben gemaakt. We zeggen niet dat ze zwak zijn, dat ze onvoorbereid zijn. Nee! We helpen kinderen het juiste pad te volgen, zodat ze steeds sterker worden om elke vijand, elk obstakel te overwinnen.

Gedraag je dus niet als een slachtoffer, want we vestigen hier je aandacht op. Het is noodzakelijk. Want als we je zouden laten gaan, niets zouden zeggen, je niet zouden begeleiden, dan garandeer ik je dat niemand van jullie vandaag op dit pad zou zijn. Want zo zitten mensen in elkaar: van uitdagingen. Mensen zijn gemaakt van uitdagingen. Ze groeien door elke uitdaging die ze aangaan. En elke uitdaging drijft hen ertoe die te overwinnen.

Als er geen uitdaging is, worden mensen zelfgenoegzaam. Ze leunen achterover en willen niets anders doen. Maar als er een uitdaging is en iemand zegt: “Ik wil dat je hem overwint,” – oh, dan zwellen jullie van trots en zeggen: “Ik kan het.” En dat doe je.

Begrijp het dus goed. Niemand hier kleineert je. Niemand zegt dat je niet capabel bent. Het is alleen zo dat je nog steeds sluiproutes neemt. Je doet nog steeds dingen die niet passen bij de reis. Dus je moet leren dat die dingen niet passen. Anders blijf je ze herhalen en beschadig je je eigen reis. En vaak beïnvloed je daarmee ook de reis van anderen.

Dus, mijn broeders, we zijn op dit moment erg blij om te zien hoeveel van jullie op het pad zijn en het volgen, ondanks alle obstakels. Maar er zullen altijd mensen zijn die sluiproutes nemen, die in de war raken, die onderweg ongepaste dingen doen. Dus die moeten straffen krijgen. Dus letten ze beter op.

Het is een spel, mijn broeders. Een bordspelletje waarbij je op bepaalde punten gestraft wordt en een paar vakjes terug moet. Dat is het precies. Maar door een paar vakjes terug te gaan, word je niet minder of minder belangrijk. Je moet gewoon vooruit blijven gaan en “geluk” hebben. Ik hou niet van dat woord. Geluk is voor ons het resultaat van wat we op de juiste manier doen.

Dus als je het juiste pad bewandelt, zul je nauwelijks in de strafschopgebieden terechtkomen, omdat je ze uitstraalt. Dus weet hoe je je pad moet navigeren. Kleineer jezelf niet, voel je niet kleinerend door wat we ook zeggen. We zijn gewoon liefdevolle ouders die willen dat hun kinderen zichzelf uitdagen. Ouders die willen dat hun kinderen het juiste pad volgen. Niets meer.

Voor de Code van Licht van vandaag laat ik je achter met de volgende zinnen:

“Ik ben nog steeds aan het leren.

Ik heb nog steeds fouten onderweg.

Maar ik weet zeker dat ik elke dag mijn best zal doen,

en dat ik zal komen waar ik moet zijn.”

Zeg na deze zinnen het volgende woord: Ventamprom! Ventamprom! Ventamprom!

En ga verder met je reis, mijn broeders. Er liggen nog veel uitdagingen voor je. Laat je niet afleiden, zodat je geen sluiproutes neemt. Ga door met focus, moed en liefde. En je zult alleen maar winnen.