Beste zonen en dochters van de planeet Aarde! IK BEN SANANDA!
Hier zijn is altijd een reden tot vreugde, vooral in deze dagen waarin je onder zoveel energetische invloeden staat. Wees nergens bang voor, maak je geen zorgen over je eigen reacties. Jullie zijn nog geen 100% verlichte wezens, jullie zullen nog veel fouten maken, jullie zullen nog de verkeerde houdingen en beslissingen nemen, maar jullie moeten je ervan bewust zijn dat elk van hen zal leiden tot een les die jullie al dan niet kunnen leren. Problemen lijken zich op te stapelen, sommige worden erg zwaar, moeilijk te dragen. Maar voor elk probleem is er een analyse, er valt iets te leren.
Denk niet dat het universum tegen je samenspant, denk eraan, je ontvangt iets terug dat je daar hebt uitgestraald. Het maakt niet uit wanneer het werd uitgezonden en je ontvangt het terug. Het is alsof alles wat je ziel in je hele bestaan heeft gedaan wat nog niet is begrepen, geleerd, terugkomt, alleen allemaal tegelijk. We zouden kunnen zeggen dat tijdens de reis van elke ziel op deze planeet de lessen ruim van tevoren werden verdeeld, zodat ze elkaar niet overlapten. Je had tijd, je had toekomstige incarnaties, dus al het leren werd verdund tussen de volgende incarnaties.
Dus, zie je nu, als een grote muur en nu kan alles wat terugkomt niet meer naar voren worden gegooid, alles komt terug vandaag, nu. En alles komt bij elkaar, meerdere lessen tegelijk, dit is wat je nu doormaakt. Het belangrijkste in dit hele proces is om te proberen alles met Liefde te bekijken, om er zeker van te zijn dat je bij dat probleem betrokken bent omdat er iets te leren valt. Het is niet stilstaan bij het probleem, het is niet meedoen met het probleem, het is niet lijden voor het probleem. De oplossing is om er met Liefde naar te kijken, niet met boosheid, want door er met Liefde naar te kijken kan ik je garanderen dat je al de helft van de kracht die het heeft uitschakelt en daarmee kun je gemakkelijk een uitweg vinden.
Het heeft geen zin om te wanhopen, het heeft geen zin om op muren te slaan, het heeft geen zin om de wereld de schuld te geven, het heeft geen zin om te fronsen. De tijd is gekomen om alles onder ogen te zien, wat het ook is. Vraag je Hogere Zelf waarom dit allemaal gebeurt, vraag het. Misschien is het antwoord zo anders dan u verwacht dat u verrast zult zijn. Je moet je bewust zijn van wat er gebeurt. Wees er zeker van dat er een tijd komt dat er niets meer te leren valt. Maar dit zal nog tijd kosten, want je bereikt dat punt op de muur waar er nog veel problemen zijn, veel dingen die geleerd moeten worden, opgestapeld over een lange periode. Dus ja, het ene na het andere probleem zal zich voordoen.
Maar allemaal met als enig doel evolutie, leren, begrijpen waar je moet verbeteren, waar je moet veranderen. En wanneer problemen je raken, maar in feite de focus op de ander ligt, hoe handel je dan?
Je kunt de rest niet zomaar negeren en op eigen houtje beslissingen nemen. Er zijn beslissingen die als groep moeten worden genomen, of beter gezegd binnen het gezin, waarbij je niet zomaar je inzicht kunt opleggen. Hoe zit het met de problemen die in deze situaties ontstaan? Dat er voor jou een oplossing is, maar niet voor de ander. Hoe te handelen? Jouw idee opleggen aan de ander, jouw manier van denken opleggen aan de ander? Vergeet niet dat jullie een familie zijn en als er geen evenwicht is tussen de ideeën, is er een conflict. Omdat niemand wil toegeven, denkt ieder dat zijn of haar standpunt het juiste is. Dus noch jij geeft toe aan het jouwe noch de ander aan het zijne en de impasse is ontstaan. Hoe te handelen?
Onthoud dat er lessen komen voor iedereen, niet alleen voor degenen onder jullie die wakker zijn, iedereen krijgt lessen. De muur zit ook vol met problemen die zij moeten oplossen en het ergste is dat zij zich daar niet van bewust zijn, jij wel, zij niet. Dus, wat is de juiste houding op dit moment? Ik zou zeggen: hou je mond, laat het gebeuren, want de les die de ander krijgt, zal hij moeten doormaken en het kan zijn dat het resultaat precies is wat je verwacht. Het heeft geen zin jouw idee, jouw manier van denken op te dringen, je moet de ander de tijd geven om het probleem te begrijpen. En als hij het niet begrijpt, wat kan ik dan doen?
Ik blijf zeggen: je zult moeten wachten tot hij de les leert. Begrijp mijn zonen en dochters, het leven in gemeenschap, in een groep, is niet gemakkelijk, het is niet eenvoudig, want elke ziel heeft zijn gewoonten en gebruiken, meegebracht van lang geleden, en als ze op wat voor manier dan ook samenkomen, wil iedereen altijd opleggen wat hij denkt dat goed is. Maar de andere ziel ziet dat niet altijd als juist. Dus, ga je proberen het op te leggen? Nee, dat kan niet. Iets opleggen is een inbreuk op de vrije wil. U zult dus een tijdje moeten wachten, tot de ander daadwerkelijk leert, tot hij ziet dat zijn manier van denken niet klopt. Maar natuurlijk heeft alles een grens, want er zijn mensen die nooit zullen toegeven, zoals je zegt, nooit zullen toegeven dat ze fout zaten en bij hun besluit zullen blijven.
Dan is het aan jou om de beslissing voor jezelf te nemen, waarbij je hem buiten beschouwing laat, hij wordt niet meegenomen in je beslissing. Zie je, je legt niet op, maar je dwingt af wat je altijd al wilde. U gaf hem de tijd om te zien, u gaf hem de tijd om te analyseren, maar hij wilde niet, hij wilde niet analyseren, hij wilde niet veranderen, vanwege onverzettelijkheid of grillen of trots, om welke reden dan ook. Dan heb je alle reden om je beslissing te nemen, zonder hem erbij te betrekken. Vergeet niet dat ik het hier heb over volwassenen, ik betrek geen kinderen bij deze zaak van mij, dit zijn beslissingen van volwassenen. Je moet de ander dus altijd de tijd geven om te zien, te leren en te analyseren.
“Ah, hoe lang zal dat duren?” Je zult het weten, want je eigen ziel zal toekijken, tot de grens waar ze kan wachten, omdat er een les te leren valt voor de ander. Op dit moment maak je dus deel uit van de les van de ander, waarbij je jouw beslissing en het verlaten van de ander terzijde schuift, de kinderachtigheid of driftbuien van de ander, wat dan ook, niet langer accepteert. Dit zijn moeilijke momenten, mijn kinderen, wanneer de gemoederen hoog oplopen. Wie niet wakker is, weet niet hoe hij met dit alles moet omgaan, dus kun je nooit eenzijdige beslissingen opleggen. Er moet tijd zijn voor de ander en ik herhaal: tijd, uw ziel zal weten wat die tijd zal zijn en wanneer die tijd eindigt, zal uw ziel u zeggen: het is tijd om te handelen, en u zult handelen, omdat u de ander genoeg tijd hebt gegeven om na te denken, te analyseren en zijn les te leren. Menselijk samenleven is niet gemakkelijk, en ook niet eenvoudig, en in deze tijden is het nog moeilijker, want iedereen wordt opgehitst, iedereen wordt door elkaar geschud, om precies die standpunten naar voren te brengen die niet goed zijn voor de reis.
Maar alles moet zijn tijd hebben, alles moet volgen in ieders tijd, het kan niet worden opgelegd. Dus wees je hiervan bewust, dit heet weten hoe toe te geven, voor een tijd. Gedurende deze tijd zeg je niets, doe je niets, alleen observeren. En als je tijd om is, dan zul je zeggen: “Ik gaf je de tijd om de les te leren, maar je wilde hem niet leren. Dus ik maak mijn beslissing. En de ander zal begrijpen dat je zijn tijd respecteerde, maar dat je nu een beslissing moet nemen en dat je die onafhankelijk van zijn mening zult nemen. Met vechten, rebelleren of schreeuwen kom je er niet uit. Alles moet met respect en met liefde gebeuren.
Dit moment van zien dat degenen om je heen hun eigen lessen leren is een moeilijk moment voor jou, want jij weet het antwoord al, jij kent de weg al, maar zij niet, zij leren nog steeds en op een veel sterkere en intensere manier. Dus kijk naar de anderen om je heen met Liefde, niet met boosheid. Je moet hun tijd respecteren, hun tijd om in te zien dat ze fout zitten, maar op dit moment zal het nooit bij hen opkomen. Voor dit alles moet je in je hart zijn, zodat je de hele situatie vanuit je hart bekijkt, niet met je verstand. Want als je met het verstand naar de situatie kijkt, geef je geen tijd, wil je dat jouw beslissing zegeviert en dat de rest naar de hel gaat, dat is het denken van het verstand.
Denk dus met je hart en niet met je verstand en je zult zien dat je door zo te handelen de mensen om je heen helpt om te leren, om de mening van de ander te respecteren, om niet alleen naar je eigen navel te kijken, om genegenheid te hebben voor de ander. Dit is de belangrijkste les, zie de dingen op deze manier, heb geduld en Liefde, dit is wat nodig is op dit moment. Iets anders dan dit zal niet goed zijn. Denk erover na, denk er veel over na en het zal je zeker lukken om de middenweg te vinden. Wil je niet altijd dat jouw ideeën de overhand krijgen, binnen een familie moet er consensus zijn, maar er zal een grens zijn. En als je alles met je hart doet, zul je deze grens zeker kennen.
